28/2/12

El gat blanc


Ahir vaig anar a buscar un carret que havia portat a revelar. Com sempre, em va envaïr aquella sensació tan deliciosa de no saber amb què em trobaria. Quan vaig veure aquesta foto, vaig pensar en la Rocío i la Marta al moment. Recordo que quan m'acostava a aquest gat blanc per fer-li la foto, estava tan immòbil i passiu com el veieu aquí. Estava com dormint amb els ulls oberts. És que no es va moure ni un moment. Vaig marxar i segur que va continuar amb aquesta postura molta estona més. I segur que el va mirar tota la gent que passava per davant seu.

--------------------------------------------------------------------------------------------
Ayer fui a buscar un carerete que había llevado a revelar. Como siempre, me invadió aquella sensación tan deliciosa de no saber con qué me encontraría. Cuando vi esta foto, pensé en Rocío y Marta al momento. Recuerdo que cuando me acercaba a este gato blanco para hacerle la foto, estaba tan inmóvil y pasivo como lo véis aqui. Estaba como durmiendo con los ojos abiertos. Es que no se movió ni un solo momento. Me fui y seguro que continuó con esta postura mucho más rato. Y seguro que lo miró toda la gente que pasó por delante suyo


.

22/2/12

Izar (18 mesos)



La setmana passada, vaig estar 8 dies a Legazpi, a casa d'aquesta pallasseta. Ells van venir per cap d'any a Barcelona, o sigui que feia una mica més d'un mes que l'havia vist. Vaig flipar amb com li havia canviat la veu (bé, tampoc era una exageració, però sí que li havia canviat) i ja sabia dir nous fonemes. Bestial. El que no li canvien pas són aquestes piles que té tota l'estona tan carregades. És que no para. No para! Continúa feta un bitxo i tan simpàtica com sempre. A mi se'm queia la baba cada cop que deia el meu nom. I pels matins, quan era la primera en llevar-se i jo encara estava dormint, la sentia corretejar pel passadís i de tant en tant també m'anomenava, i això feia que la baba fos màxima. La veritat és que els despertars, tot i pensar que m'havia picat la mosca tse-tse, eren d'allò més gratificants.
Aiiiii, fins la propera Izartxo!! Que et menjo!!
Pd: fent aquestes fotos jo estava al seu costat esquerre, per això en dues d'elles mira cap allà. I la cara que fa a l'última foto, la posa moltes vegades quan sap qiue l'estàs fotografiant. Bitxo, bitxo, bitxo!!!

--------------------------------------------------------------------------------------------

La semana pasada estuve 8 días en Legazpi en casa de esta payasita. Ellos vinieron en fin de año a Barcelona, o sea que hacía un poco más de un mes que la había visto. Flipé en cómo le había cambiado la voz (bueno, tampoco era una exajeración, pero sí que le había cambiado) y ya sabía decir nuevos fonemas. Bestial. Lo que no le cambian son estas pilas que tiene todo el rato tan cargadas. Es que no para. No para! Continua hecha un bicho y tan simpática como siempre. A mi se me caía la baba cada vez que decía mi nombre. Y por las mañanas, cuando era la primera en levantarse y yo aún estaba durmiendo, la oía corretear por el pasillo y de vez en cuando también me nombraba, y eso hacía que, la baba fuera máxima. La verdad es que los desperatres, aún pensando que me había picado la mosca tse-tse, eran de lo más gratificantes.
Aiiiii, hasta la próxima, Izartxo!! Que te como!!!
Pd: haciendo estas fotos yo estaba a su izquierda, por eso en dos de ellas mira hacia allá. Y la cara que pone en la última foto, la pone muchas veces cuando sabe que la estás fotografiando. Bicho, bicho, bicho!!!

.